Wie zaait, zal oogsten.

Weken, zelfs maanden lang wilde het allemaal maar niet lukken. Een fatsoenlijke karper op de pen vangen. Wel had ik op een visvijver in de buurt al twee kleine spiegelkarpers gevangen, maar dit gaf mij niet de voldoening waar ik zo naar op zoek was. Alles probeerde ik. Op de watertjes waar ik de afgelopen jaren zo succesvol was, was nu geen enkel teken van leven meer. De strenge winter die we gehad hebben, heeft hier zijn tol geëist. Vele, vele vissen hebben het tot groot verdriet niet overleefd. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ben op zoek gegaan naar nieuwe stekken. Ook dat wilde niet echt lukken. De omstandigheden zijn dit jaar ook nog niet bepaald ideaal geweest. Kilo's hennep en maïs heb ik het water gedropt, steeds zonder het resultaat waar ik zo naar verlangde. Ik werd er bijna wanhopig van. Totdat ik een ingeving kreeg. In mijn dagelijkse leven werk ik voor een grote vrachtwagenfabrikant in het zuiden des lands. Nu is het geval dat we op ons fabrieksterrein een visvijver hebben waar het personeel indien lid van de visclub mag vissen. Al 6,5 jaar kwam ik hier bijna dagelijks voorbij. Maar om één of andere reden is het nooit in me op gekomen om hier een poging te wagen om karper op het droge te krijgen. Misschien kwam het omdat ik me niet kon voorstellen dat het ontspannend kon werken om te vissen op het terrein van je werkgever. Ook de omgeving heeft niet bepaald iets romantisch waar ik toch wel van houd bij het vissen. Maar goed, nood breekt wetten. Daarom ging ik het er afgelopen weekend toch maar eens proberen. Omdat ik zaterdagochtend nog moest over werken ging ik vantevoren vast voorvoeren op een stek die er veelbelovend uitzag. In een hoek van de vijver bij een duiker.



Veelbelovende stek.

 Nadat ik me enkele uren nuttig had gemaakt voor de baas, kon eindelijk de zoveelste sessie van het jaar beginnen. Hopelijk nu met meer succes. Omdat ik mijn hengel nog op moest tuigen, begon ik eerst met nog wat maïs, gekiemde hennep en enkele pellets bij te voeren. Toen ik alles had gemonteerd en de diepte gepeild had was ik er helemaal klaar voor. Twee maïskorrels aan de haak en gaan met de banaan. Terwijl ik mijn schepnet op de daarvoor bestemde steel aan het draaien ben, zie ik in mijn ooghoek onmiddelijk al activiteit bij m'n pen. Het duurt niet lang of ik hij loopt mooi schuin weg. Ik aarzel niet en sla aan...mis. Shit denk ik bij mezelf. Hopelijk krijg ik een nieuwe kans. En die hoop kwam uit. Nadat ik mijn pennetje opnieuw secuur voor de duiker geplaatst had, duurt het geen vijf minuten of de pen wort in één ruk weg getrokken, nu even iets langer wachten, slaan en....hangen! Wat volgt is een enorme run. Wat blijft dat toch elke keer weer een enorm mooie ervaring op een centerpin reel. Met hangen en wurgen weet ik de vis te blokkeren net voordat hij de takken in kan duiken die midden in de vijver liggen, en daar een soort eilandje vormen. Nu kan ik wat lijn winnen. Maar niet voor lang. Opnieuw een run. Deze keer iets minder fel. Ik voel dat het een mooie vis is, geen kanjer, maar wel een mooi formaat. Meter voor meter weet ik de vis dichter bij de kant  te krijgen. Dan zie ik de vis voor het eerst het wateroppervlak verbreken. Yes...mooie schub. Nu nog op de kant zien te krijgen. De vis begint moe te worden voel ik. Dit kan niet meer fout gaan. Nog heel even en uiteindelijk na een mooie dril geeft de vis het op. Rustig dirigeer ik hem naar mijn schepnet. Als hij over het koord van het net glijd, valt er een last van me af...eindelijk is het weer eens gelukt. Nu voel ik de voldoening weer, en besef ik dat ik de laatste jaren misschien ook wel erg verwend ben geweest. Het harde werken, vele uren maken en de kilo's hennep en maïs worden eindelijk terug betaald. En dat op een water waar ik al die tijd geen aandacht aan besteedde.


Wie zaait, zal oogsten.

  Dit smaakt naar meer. Daarom maak ik van m'n middagpauzes voorlopig gebruik om te gaan voeren op deze stek. Hopelijk gaat dit komend weekend wat opleveren. Ik kan niet wachten in ieder geval.


Mijn nieuwe schatkamer?

Mijn gevoel zegt dat dit watertje nog een hoop verborgen schatten voor me heeft. En het mooie is dat er niet veel gevist word, dus van dressuur is waarschijnlijk geen sprake. Laten we hopen dat er snel weer één van de schatten prijs gegeven wordt!