Uit op revanche (24-04-2011).

Gisteren heb ik opnieuw een poging gedaan om vriend karper op het droge te krijgen. Nadat ik vorige week zondag zonder resultaat op jacht was geweest, moest het er vandaag van echt van komen. De dag begon triest doordat ik naar de begrafenis moest van een goede bekende die door een motorongeluk veels te vroeg om het leven is gekomen. Ronald rust zacht! Het werd een emotioneel afscheid. En ik had 's middags echt de behoefte om even wat afleiding te zoeken. In plaats van die in de kroeg te gaan zoeken, besloot ik om even lekker een paar uurtjes aan de waterkant door te brengen. Dit bleek een juist besluit zo zou later blijken. Zo kwam het dat ik laat op de middag, zo rond een uurtje of 4 aan het water arriveerde. Nadat ik mijn hengel had opgetuigd, stippelde ik mijn plan uit voor vandaag. Doordat vorige week op het stuk waar ik toen viste de activiteit van de karper toch wel tegen viel. Viel mijn oog nu op een stuk waar ik in het verleden ook zeer goede vangsten geboekt heb. Dit stuk is iets dieper dan de rest van het water en eindigd bij een sluis wat al vaker een hotspot bleek te zijn. Dit stuk is echter omgeven door rietkragen en daardoor is er maar 1 stek die goed bevisbaar is. Deze stek is bovenop een duiker die een doorgang vormt naar een kleine zij-sloot waar ik in het verleden vis heb zien paaien.

Mijn jachtgebied van vandaag.

Nadat ik me bovenop de duiker had geinstalleerd, zag ik aan de overkant het riet zo nu en dan flink op en neer gaan. Dit moest goedkomen dacht ik in mezelf. En ik maakte met mais wat plekjes in een halve cirkel om me heen die ik goed kon bereiken met het lichte materiaal waarmee ik vis. Al snel bleek dat het toch wel weer taai zou worden vandaag. Activiteit was er genoeg, maar door het overvloedige aanbod aan natuurlijk voedsel was het nog niet zo eenvoudig om een vis te verleiding tot het pakken van het aas. Af en toe kreeg ik wel wat lichte aanbeten, maar deze zetten niet echt door. Maar ik zat er niet zo mee, het was heerlijk weer. En ik had in ieder geval de afleiding waar ik naar zocht. Ook wist ik dat de aanhouder zou winnen, en dat vroeg of laat een karper zich zou gaan vergissen. En dat gebeurde dan ook. Rond 17.00 zag ik wat bellensporen richting mijn pennetje gaan. Ik voelde mijn hartslag stijgen en durfde geen enkele beweging te maken omdat ik bang was de vis af te schrikken. De bellen kwamen steeds dichter bij en ik zag mijn dobber wat heen en weer dansen, een teken dat de vis niet ver weg van mijn aas kon zijn. Plotseling werd mijn pen een keer onder getrokken maar kwam net zo snel weer boven. Maar niet voor lang, in één ruk trok de karper de pen nu het diepe in. Voor mij het teken om de haak te zetten. Yes...hangen. De vis ging er meteen met een noodgang vandoor richting sluis. Daar probeerde hij het riet in te zwemmen, maar doordat ik flink tegen druk gaf, kon ik deze vluchtpoging parreren. Maar dit knokkertje gaf zich niet zomaar gewonnen en besloot het nu via de andere kant te proberen, met een zeer snelle en felle run trok hij zon 25 meter lijn van mijn reel. Hij probeerde keer op keer aan beide kanten van de wetering het riet in te duiken. Wat ook af en toe lukte, maar niet diep genoeg om de haak kwijt te raken. Plotseling zwom hij heel snel op me af, zodat het niet meeviel om de lijn strak te houden om te voorkomen dat hij de haak zou lossen. Gelukkig lukte dit uiteindelijk wel. En na wat typisch geknok onder de top, kon ik mijn tweede vis van het jaar scheppen. Wat een schitterende vis was dit. En wat een knokker. Het duurde maar liefst 20 minuten voordat hij het opgaf. Nadat ik hem had onthaakt, pakte ik de rolmaat erbij: precies zestig centimeter puur spier. Aan de rode vinnen kon ik zien dat hij van murgenlarven houdt. Dit is iets wat ik veel zie bij vissen uit dit water.

Mooie vis met rode vinnen.

Ik had na deze vangst het gevoel van euforie, maar wilde weer snel aan de gang om een volgend exemplaar buit te maken. Er was nog steeds veel activiteit te bespeuren, maar het lukte me niet om een tweede vis te vangen vandaag. Wel genoot ik erg van de omgeving. Wat een rust hier, en dat op tien minuten fietsen van huis. Ik zag nog een buizerd jagen, maar deze was te snel om op foto vast te leggen helaas.

Wat een rust.

Rond half negen vond ik het wel welletjes voor vandaag. Ik had toch een mooie vis gevangen. En wat ook belangrijk is, ik heb de vis weer gevonden waar ik vorige week zo naar op zoek was. Het is zeker dat ik snel weer terug kom op deze plek. Misschien morgen weer, alleen moet ik dan nog wel wat mais zien te regelen ergens aangezien de winkels dicht zijn door Pasen. Ach ik zie wel. De tweede is in ieder geval binnen voor dit jaar. Toch nog wat te vieren op het eind van deze trieste dag!